Laatst interviewde ik twee docenten die al jaren samen de musicalproductie maken op hun school. Ik vroeg hoe ze elkaar hierin beleefden. Het was alsof er een stoffig doosje openging, waarin roerende en oprechte complimenten al heel lang lagen te wachten om gegeven te worden. ‘Jeetje’, zei de een. ‘Hier komen wij nou nooit aan toe.’ Is het gekkenwerk of normaal, dat we niet stil staan bij wie we zijn voor elkaar?

Menselijk gezicht
De afgelopen maanden had ik een prachtige opdracht. Een middelbare school grijpt haar jubileumjaar aan om stil te staan bij de menselijke verhalen die geleefd worden binnen de school. De school had, na een periode van ‘the sky is the limit’, behoefte aan eerherstel van alles wat in essentie gewoon aanwezig is. Niet meer, niet hoger, niet excellenter of harder, maar stilstaan, om je heen kijken en de trots naar binnen laten stromen. Ze wilden hun zachte, menselijke gezicht laten zien. Zonder oordeel. Wat een heerlijke vraag.

Boegbeelden
Nu zetten we ze in het licht, de mensen. Zodat we ze echt kunnen zien, en zodat ze elkaar kunnen zien. Het is zo simpel. We maken een boek vol portretten van docenten, leerlingen, bestuurders en zij die dat vroeger zijn geweest. We spoorden de hoogvliegers op, de moeder overste’s, de boegbeelden, de helden, de zoekers, de vernieuwers, de maakbaren, de worstelaars en de bedachtzamen. We haalden leerlingen bij elkaar en lieten ze urenlang kijken naar elkaar. We vingen ze in prachtige, ontluikende portretfoto’s en schreven volle, ronde verhalen over de beweging van hun ziel. Want een goed verhaal heeft niets anders nodig dan de mens zelf.

Stil zijn
Over twee maanden rolt er een diepe momentopname uit de drukpers. Een eerbetoon. Alle verhalen zijn eigen en maken indruk, ook al worden de persoonlijke ontboezemingen niet altijd letterlijk genoemd. Want ook in het kiezen voor wat je wel of niet zegt, vertel je jezelf. Net zoals je dat doet in je lichaamstaal, in de blik in je ogen, in je onafgemaakte zinnen, in je snelle antwoorden, het schuiven op je stoel of in je klaterende lach. Echt luisteren begint bij stil zijn en ontvangen. Wanneer er niets hoeft te veranderen, kan alles komen wat er is.

Over twee maanden staan de geportretteerden op een podium, in het volle licht. Dan laten ze hun verhaal achter in een zaal vol mensen. Ze willen gezien worden, er graag toe doen. Of ze ook binnen mogen komen, is hun vraag.