Ze speelt piano, haar hele leven al. Ze oefent volgens een ijzeren discipline. Veel, vaak, precies, technisch correct, altijd van blad. Ze speelt alle genres. Ze heeft verschillende docenten gehad, die allemaal zeer tevreden waren over haar vorderingen. Toch lukt haar ook iets niet. Iets wat ze heel graag wil: improviseren. Spélen, met losse handen.  Genieten van haar eigen creativiteit, het liefst voor publiek. Maar ze durft die vrijheid niet te nemen. Stel je voor dat het mis gaat. Dus oefent ze door, tot ze goed genoeg is om zichzelf te laten vallen. Maar komt dat moment, ooit?

Later
We oefenen wat af voor later. Een leven lang leren we. We zijn nooit af, altijd kan het beter. Dat we het moment van oogsten blijven uitstellen, raakt ingesleten in ons patroon. Wanneer is het goed genoeg? Mag je ook gezien worden als je niet foutloos bent? Is het je prestatie die telt, of het verhaal dat jij vertelt? Heb je wel genoeg te bieden, als je leeft vanuit je eigen plezier? Wie durft zich dat te permitteren?

Binnenkort start ik een traject met als doel de creativiteit binnen een organisatie te bevorderen. Het wordt de kunst om die creativiteit niet vast te gaan pakken en in een vorm te stoppen, maar om de creatieve bron van mensen zelf in beweging te zetten. De bron die wacht op ruimte, op niet weten, op anders mogen zijn, op mislukking, op geen verwachtingen en geen oordelen, op nieuwsgierigheid en verbazing, op spontaniteit en lol met elkaar. Die wacht op het lef om buiten de lijntjes te kleuren- daar waar de vrijheid lonkt, daar waar leven een beetje op surfen lijkt. Met vallen en opstaan, met losse handen.

Goud
Met losse handen, het klinkt zo kinderlijk eenvoudig. Maar de weg daarheen is er een met vele beren erop. Het vraagt om vertrouwen in jezelf en in de ander, om het kennen van je ego en je angsten, om het verdragen van het ongemak dat meekomt met het onbekende.  Ook ik krijg buikpijn van die kwetsbaarheid. Maar eenmaal het goud hebben zien gloren, maakt dat er geen weg meer terug is.

De pianiste is nog niet bereid, ze wacht haar moment nog even  af. Ik hoop voor haar dat het in dit leven lukt. Want gezien mogen worden in wie je écht bent, is gekend worden op zijn zoetst.

 

Zin om te spelen, je ruimte te verkennen, niets te hoeven en toch lekker te doen? Welkom bij Zielsverwant! Op maandagavond 28 mei verzorg ik een fijne avond vol ontmoeting, experiment en niet weten. We gaan op zoek naar de ervaring van ‘met losse handen’, ook ik.
maandag 28 mei | 19.30 uur | Greppeltheater, Vlierestraat 3, Nijmegen |  Aanmelden bij jesse@onderwoorden.nu.