De hond speelt regelmatig met andere honden, op een open plek in het bos. Vaak zijn ze met veel en is het één groot tumult. Er wordt gerend, geworsteld, gegromd, geduwd, gebeten en gesprongen. De een is sneller, de ander sterker, weer een ander lomper, brutaler, slimmer of groter. Met volle kracht gooien ze zichzelf in de strijd. Wie teveel is voor de rest, krijgt op zijn flikker en doet een stapje terug. Maar niemand druipt afgewezen af- steeds opnieuw stoeien ze. Als ik tegen een ander baasje zeg dat ik zin krijg om mee te doen, kijkt hij me ongemakkelijk aan. Geen herkenning.

Contactloos
Fysiek contact maken leer je na je kindertijd een beetje af. Het is beter je gepast uit te drukken, je impulsen te bedwingen en redelijk te zijn. Eerst denken, dan doen, zodat je vooral geen brokken maakt. Aanraken is eng, of het moet in de slaapkamer zijn- keurig uit het zicht onttrokken. Gelukkig is het inmiddels mogelijk om contactloos boodschappen te doen, word je doorverwezen naar een website als je iemand belt, is er voor elk regelding een digitaal formulier en kun je in je eentje winkelen op de bank. Alleen die eenzaamheid, die krijgen we maar niet fysiek contactloos opgelost.

Durven stoeien
Maar contact maken vanuit alles wat we zijn, vraagt om iets anders dan een keurslijf. Contact maken vraagt om durven stoeien. Om jezelf ergens in te storten, je kop te stoten, om te vallen, hard te lachen en op te staan. Om daar misschien van te schrikken, en te roepen dat je schrikt. Om dat wat in je borrelt, vrij te laten. Om de ander aan te raken, vast te houden, los te laten. Om op je flikker te krijgen als je teveel bent, maar om altijd terug te kunnen komen. Om elkaar niet te bekijken, maar te benaderen. Om je krachten te meten en dat niet te serieus te nemen. Om je uit te spreken, en om te genieten van alles wat je bent. Soms mis ik dat.

Vernieuwing
Het lijkt zo belangrijk om het te weten, allemaal. Om de hele dag oplossingen te vinden voor die eindeloze hoeveelheid problemen die er zijn. Om te laten zien hoe goed je bezig bent, geen onzekerheid te tonen, een sterk verhaal neer te zetten, verantwoordelijkheid te nemen, verstandig te zijn. Die redelijkheid geeft je een veilig plekje op de apenrots. Ik doe daar ook aan mee, want dat is hoe de hazen lopen.

Maar het stoeigebied, daar waar de vrijheid zich schuilhoudt, ligt onder woorden. Daar zit de tussenruimte, waar niemand het echt weet. Die plek waar je mens kunt zijn, gewoon zoals je bent. Waar je elkaar aankijkt en jezelf ziet. Waar het niet zoveel uit maakt, en ook wél. Waar vrolijke, creatieve energie stroomt, die beweging en vernieuwing brengt. Waar je geniet van wat er wél is.

Ik denk aan het kringgesprek zonder woorden, waar ik ooit aan deelnam. En aan hoe intiem we toen werden.  Ik denk aan het non-verbale vriendje dat ik ooit had, met wie ik eindeloos rollebolde op het Terschellingse strand. Ik denk aan een vriendin, bij wie ik altijd de neiging krijg om te grommen. Ik denk aan mijn kinderen op de trampoline, aan de honden op het veld, aan de stress, de verkramping, de eenzaamheid. En ik besluit dat toeschouwer zijn in dit leven, iets is wat altijd nog kan.

___________________________________________________________________________________________
Dit zijn maar woorden. Zin om te stoeien? Kom naar Zielsverwant. Zondag 26 augustus, 15.00-17.00 uur, Greppeltheater Nijmegen. Meer informatie: www.onderwoorden.nu/programma. Aanmelden: jesse@onderwoorden.nu