Afgelopen zaterdag begeleidde ik het Laatste Avondmaal in Lux Nijmegen, een diner waarbij de gasten meegenomen werden in het idee dat hun leven de volgende dag voorbij zou zijn. Twintig mensen die elkaar niet kenden, schoven aan en maakten de balans op van hun leven. Niemand wil op het laatste moment van zijn leven spijt hebben, niemand wil voelen dat hij iets belangrijks heeft overgeslagen. Dus stonden we voortijdig stil bij de vraag: hoe leef jij je leven, en wat heb jij daarin nog te doen?

Navelstreng
De gasten was gevraagd een betekenisvol object mee te nemen. Op tafel lagen zakmessen, navelstrengen, beeldjes, sieraden, brieven. Om beurten vertelden de gasten hun verhaal, ademloos werd er geluisterd. Hoe bijzonder om jezelf zo in essentie te delen met mensen die je niet kent.

Kadootje
Zelf deed ik ook mee, die kans liet ik niet voorbij gaan. ’s Middags was ik in alle haast door mijn huis gelopen, op zoek naar een object dat iets belangrijks over mij vertelde. Mijn oog was gevallen op een kadootje dat ik nooit had uitgepakt en instinctief had ik dat in mijn tas gestopt. Wat ik daarover zou vertellen, bleek pas toen ik aan de beurt was.

Zichtbaar
Het kadootje betrof het boek ‘Wees onzichtbaar’. Een boek dat ik op mijn e-reader aan het lezen was toen mijn man, die dat niet wist, het in fysieke vorm aan mij kado gaf. Ik hoefde het kado niet uit te pakken, want ik las de titel door het papiertje heen. En dat trof me. De onzichtbaarheid werd zichtbaar, deed zijn best om door het papiertje heen te komen. Dat ging over mij. Sindsdien staat het kadootje onuitgepakt op een zichtbare plek in huis.

Beurt
Ik had die avond, net als alle andere gasten aan tafel, mijn object op tafel gezet. Het stond een beetje verscholen tussen de decoratie en bleef tot het einde onopgemerkt. Vlak voor de maaltijd afgelopen was, zei iemand: ‘Nu is iedereen aan de beurt geweest.’ Nee, zei ik. ‘Ik nog niet.’ Ik pakte mijn kadootje en liet het zien. Wees onzichtbaar. Ineens had ik alle aandacht.

Grond
En ik vertelde over mijn verlangen om iets belangrijks van mijzelf zichtbaar te maken. Over mijn lange staat van dienstbaar zijn aan dat wat de buitenwereld graag van mij wil, en de omkering die daarin gaande is. Omdat ik graag van binnen naar buiten wil leven, vertrekkend vanaf mijn eigen grond. Omdat mijn leven daarmee ook echt mijn leven wordt. Omdat ik mijzelf zo vaak gemist heb, in alles wat ik deed.

Kracht
Het was stil aan tafel. Tot een man, die zonet nog in zijn eentje een Portugees lied had zitten zingen, het woord nam. ‘Je dienstbaarheid is een grote kracht,’ zei hij. ‘Hoe je de avond draagt, de rust die je brengt, dat is van grote waarde voor ons. En daarin ben jij helemaal aanwezig. Vergeet dat niet.’

Ik was dankbaar. Voor de plek die ik deze avond in mocht nemen, voor de ontmoeting die we hadden, voor de inbreng die ik mezelf kado had gedaan en voor alles wat er al lang is. Het is tijd om uit te pakken.

_________________________________________________

Programma’s maken is als het schrijven van een goed verhaal: alleen als álles klopt, kan de lezer zichzelf verliezen. Heb je plannen voor een bijeenkomst met impact, maar weet je nog niet hoe daar handen en voeten aan te geven? Ik denk en doe graag met je mee!