door Jesse Boon | feb 15, 2019
Lang geleden kreeg ik de vraag wat er op mijn grafsteen zou staan, als ik die dag zou overlijden. ‘Dapper ging zij door’, was mijn onmiddellijke antwoord. Toen kreeg ik de vraag wat ik graag zou wíllen dat er op mijn grafsteen stond, aan het eind van mijn leven. ‘Zij...
door Jesse Boon | jan 18, 2019
Ik werk regelmatig voor een school die de leerlingen voorbereidt op de wereld van morgen- zo staat dat in hun missie. Hoe die wereld eruit ziet, weet natuurlijk niemand. De mensen die de leerlingen begeleiden, doen dat dus hoofdzakelijk vanuit wie ze zijn en wat ze...
door Jesse Boon | nov 11, 2018
De afgelopen tijd heb ik niet geblogd. Misschien heb je dat gemerkt, misschien ook niet. Ik kan allerlei praktische redenen noemen waarom ik niet schreef, maar het komt erop neer dat ik me onder water bevond. Pardon? Onder water, ja. Ik bevond me ergens waar ik de...
door Jesse Boon | nov 11, 2018
‘Ik heb het gevoel dat ik wel dood kan,’ zei een vriendin ooit tegen mij. Ze was niet somber, ze was niet alleen, ze was niet oud en ze was van betekenis voor de mensen om haar heen. Maar ze verveelde zich, voelde geen contact met wat ze hier zelf nog te doen had. Ze...
door Jesse Boon | jun 9, 2018
De hond speelt regelmatig met andere honden, op een open plek in het bos. Vaak zijn ze met veel en is het één groot tumult. Er wordt gerend, geworsteld, gegromd, geduwd, gebeten en gesprongen. De een is sneller, de ander sterker, weer een ander lomper, brutaler,...
door Jesse Boon | mei 14, 2018
Ze speelt piano, haar hele leven al. Ze oefent volgens een ijzeren discipline. Veel, vaak, precies, technisch correct, altijd van blad. Ze speelt alle genres. Ze heeft verschillende docenten gehad, die allemaal zeer tevreden waren over haar vorderingen. Toch lukt haar...
Recente reacties