door Jesse Boon | jan 18, 2019
Ik werk regelmatig voor een school die de leerlingen voorbereidt op de wereld van morgen- zo staat dat in hun missie. Hoe die wereld eruit ziet, weet natuurlijk niemand. De mensen die de leerlingen begeleiden, doen dat dus hoofdzakelijk vanuit wie ze zijn en wat ze...
door Jesse Boon | nov 11, 2018
‘Ik heb het gevoel dat ik wel dood kan,’ zei een vriendin ooit tegen mij. Ze was niet somber, ze was niet alleen, ze was niet oud en ze was van betekenis voor de mensen om haar heen. Maar ze verveelde zich, voelde geen contact met wat ze hier zelf nog te doen had. Ze...
door Jesse Boon | jun 9, 2018
De hond speelt regelmatig met andere honden, op een open plek in het bos. Vaak zijn ze met veel en is het één groot tumult. Er wordt gerend, geworsteld, gegromd, geduwd, gebeten en gesprongen. De een is sneller, de ander sterker, weer een ander lomper, brutaler,...
door Jesse Boon | mei 14, 2018
Ze speelt piano, haar hele leven al. Ze oefent volgens een ijzeren discipline. Veel, vaak, precies, technisch correct, altijd van blad. Ze speelt alle genres. Ze heeft verschillende docenten gehad, die allemaal zeer tevreden waren over haar vorderingen. Toch lukt haar...
door Jesse Boon | apr 12, 2018
Onlangs maakte iemand een filmpje van mij. Een portret. Het was een ongekunsteld, spontaan en menselijk filmpje. Niks ingestudeerd, niks opgepoetst, gewoon ik. Toen hij het filmpje mailde, heb ik een stil plekje opgezocht. Daar heb ik mezelf bekeken, met kromme tenen...
door Jesse Boon | feb 27, 2018
Het gebeurde ineens. Niemand had het aan zien komen. Scherpe woorden werden de volle theaterzaal in geslingerd en troffen genadeloos doel. Alle aanwezigen op dit feestje zaten in één klap rechtop. Wakker, alert. De schrik om het hart, de hakken in het zand, de vuisten...
Recente reacties